Το καθισιό του ανθρώπου, η μεγάλη ιδέα του προφήτη και η μετατροπή της μεγάλης ιδέας σε μεθύσι εξουσίας από τους μικρούς αποστόλους των μεγάλων προφητών, συνιστά την τριάδα που διαιωνίζει την αθλιότητα του ανθρώπου.
Β. Ράιχ, Η δολοφονία του Χριστού
Κάποιοι «υποστηρικτές» της Οργονομίας, που κατά κανόνα δεν έχουν να επιδείξουν προσωπικό επιστημονικό έργο στον χώρο της, λειτουργούν δυστυχώς ως αντίλαλοι είτε του Ράιχ είτε κάποιων από τους επιγόνους του που τους θεωρούν ως «γνήσιους» εκφραστές του. Αναμασώντας ή παπαγαλίζοντας τα κείμενα του «μεγάλου προφήτη», συμπεριφέρονται συχνά ως οπαδοί που υποστηρίζουν με πάθος και φανατισμό τη «γνησιότητα» της Οργονομίας που ασκούν οι εκλεκτοί τους επίγονοι εκθέτοντας συχνά, εκτός από τον εαυτό τους, και αυτούς με τους οποίους υποτίθεται ότι συντάσσονται. Βρίσκουν πάντα τρόπους να προσαρμόζουν τον Ράιχ σε αυτό που πιστεύουν και υπηρετούν ως «ορθόδοξη» εκδοχή της Οργονομίας και ως «μικροί απόστολοι των μεγάλων προφητών», την εκφυλίζουν σε ιδεοληψία και της προσφέρουν κάκιστες υπηρεσίες. Φενακίζονται παθιασμένα ότι μόνο αυτοί γνωρίζουν τους «ορθόδοξους» εκφραστές του «δόγματος». Ανακαλύπτουν «συντετριμμένοι» αλλά κατά βάθος χαιρέκακα τις χαρακτηρολογικές ανεπάρκειες των «αντιπάλων» αλλά ταυτόχρονα δεν βλέπουν τους δικούς τους χαρακτηρολογικούς περιορισμούς. Τα τραγικά αποτελέσματα είναι ο περαιτέρω κατακερματισμός και η οδυνηρή διάσπαση του χώρου της Οργονομίας. Η δημόσια και αμετροεπής «εμφύλια» πολεμική κατά των ετεροδόξων, που σίγουρα αδικεί τον Ράιχ και την κληρονομιά του, τραυματίζει την ίδια την Οργονομία και μάλιστα, σε μερικές ιδιαίτερα θλιβερές περιπτώσεις, την εκθέτει ανεπανόρθωτα. Αναδεικνύει νοσηρές συμπεριφορές ανθρώπων που υποτίθεται ότι λόγω της ενασχόλησής τους με την Οργονομία θα έπρεπε να λειτουργούν υγιέστερα και επομένως λιγότερο αφοριστικά και δογματικά. Δυστυχώς αυτό που προβάλλεται από αυτού του είδους την πολεμική είναι ακριβώς το αντίθετο και αυτό σίγουρα είναι δυσφημιστικό για την ίδια την Οργονομία.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι θα υπηρετούσαν καλύτερα την υπόθεση της Οργονομίας αν απέφευγαν τους χαρακτηρισμούς και τη χορήγηση «πιστοποιητικών εγκυρότητας» και «νομιμοφροσύνης» στην «ορθοδοξία» της Οργονομίας. Πιστεύω ότι θα ήταν περισσότερο χρήσιμο και προς όφελος της Οργονομίας αν επικεντρώνονταν στο δικό τους έργο και σε ό,τι εκείνοι έχουν ή νομίζουν ότι έχουν να προσφέρουν, αποφεύγοντας να απαξιώνουν και να χαρακτηρίζουν τους άλλους. Όλοι έχουν το δικαίωμα στη γνώμη τους που οφείλει να είναι σεβαστή εφόσον μπορεί να στοιχειοθετηθεί με επιχειρήματα. Οι αρνητικοί όμως προσωπικοί χαρακτηρισμοί και η αλαζονική υπεράσπιση απόψεων που διεκδικούν το αλάνθαστο δεν έχουν καμία θέση στην υγιή αντιπαράθεση ιδεών και αντιλήψεων. Θεωρώ αλάθητο δείγμα συγκινησιακής υγείας να μπορεί ο καθένας να αναγνωρίζει τα θετικά στοιχεία των άλλων, να τα προβάλλει ανιδιοτελώς και αν έχει το ψυχικό σθένος να μπορεί ακόμα και να τους διευκολύνει να τα πραγματοποιήσουν, αντί να τους αγνοεί ή να τους δυσφημεί έμμεσα ή άμεσα. Στο τέλος όλοι μας θα κριθούμε για ό,τι κάναμε οι ίδιοι και όχι για το τι είπαμε για τους άλλους.
