Γενετήσιος χαρακτήρας και νευρωτικός χαρακτήρας. Η έννοια της ψυχικής αυτορρύθμισης
Ας κάνουμε τώρα μια αντιπαραβολή της ηθικολογικής ρύθμισης με την αυτορρύθμιση όπως η τελευταία προκύπτει από τη σεξουαλική οικονομία.
Η ηθική λειτουργεί ως υποχρέωση. Είναι ασύμβατη με τη φυσική ικανοποίηση των ενορμήσεων. Η αυτορρύθμιση ακολουθεί τους φυσικούς νόμους της ηδονής και δεν είναι απλώς συμβατή με τις φυσικές ενορμήσεις, αλλά λειτουργικά ταυτόσημη με αυτές. Η ηθική ρύθμιση παράγει έντονες, μη συμβιβάσιμες ψυχικές συγκρούσεις, με άλλα λόγια η ηθική συγκρούεται με τη φύση. Έτσι ενισχύει τη σφοδρότητα της ενόρμησης με αποτέλεσμα να απαιτείται αύξηση της ηθικής άμυνας. Αποκλείει την σωστή κυκλοφορία της ενέργειας στον ανθρώπινο οργανισμό. Αντιθέτως, η αυτορρύθμιση αποσύρει την ενέργεια από κάποια μη πραγματοποιήσιμη επιθυμία, μεταβιβάζοντάς την σε διαφορετικό στόχο ή σύντροφο. Συνεχώς εναλλασσόμενη μεταξύ καταστάσεων έντασης και χαλάρωσης, είναι συμβατή με όλες τις φυσικές λειτουργίες. Η ψυχική δομή που διαμορφώνεται από την ψυχαναγκαστική ηθική εργάζεται επιπόλαια και διέπεται από το ξένο προς το Εγώ «πρέπει». Η ρυθμιζόμενη σύμφωνα με τις αρχές της σεξουαλικής οικονομίας δομή εργάζεται με τρόπο ανάλογο με εκείνο με τον οποίο επιδιώκει τα σεξουαλικά ενδιαφέροντα, αντλώντας ενέργεια από τη μεγάλη ενεργειακή δεξαμενή της ζωής.
Ο γενετήσιος χαρακτήρας και ο νευρωτικός χαρακτήρας
Και τώρα στρέφουμε την προσοχή μας στο γιατί διαμορφώνεται ένας χαρακτήρας και στην οικονομική λειτουργία του χαρακτήρα.
Η μελέτη της δυναμικής λειτουργίας των χαρακτηρολογικών αντιδράσεων και του σκόπιμου τρόπου λειτουργίας τους ανοίγει το δρόμο για την απάντησή στο πρώτο ερώτημα: κατά κύριο λόγο, ο χαρακτήρας αποδεικνύεται ότι είναι ένας ναρκισσιστικός μηχανισμός άμυνας.[1] Έτσι φαίνεται λογικό να δεχτούμε ότι, αν ο χαρακτήρας χρησιμεύει ουσιαστικά στην προστασία του εγώ, π.χ. Στην αναλυτική κατάσταση, τότε πρέπει να αναπτύχθηκε σαν μηχανισμός με προορισμό την απόκρουση κάποιου κινδύνου. και η ανάλυση του χαρακτήρα του κάθε ατόμου δείχνει, όταν ο αναλυτής πετυχαίνει να διεισδύσει στο τελικό στάδιο ανάπτυξης του χαρακτήρα, δηλαδή στο οιδιπόδειο στάδιο, ότι ο χαρακτήρας πλάστηκε κάτω από την επίδραση των κινδύνων που απειλούν απ’ τον εξωτερικό κόσμο, από τη μια, και των πιεστικών απαιτήσεων του id, από την άλλη.
