Γενετήσιος χαρακτήρας και νευρωτικός χαρακτήρας. Η έννοια της ψυχικής αυτορρύθμισης
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ Η λειτουργία του οργασμού, εκδόσεις Ρέω, σσ. 223-232
Ας κάνουμε τώρα μια αντιπαραβολή της ηθικολογικής ρύθμισης με την αυτορρύθμιση όπως η τελευταία προκύπτει από τη σεξουαλική οικονομία.
Η ηθική λειτουργεί ως υποχρέωση. Είναι ασύμβατη με τη φυσική ικανοποίηση των ενορμήσεων. Η αυτορρύθμιση ακολουθεί τους φυσικούς νόμους της ηδονής και δεν είναι απλώς συμβατή με τις φυσικές ενορμήσεις, αλλά λειτουργικά ταυτόσημη με αυτές. Η ηθική ρύθμιση παράγει έντονες, μη συμβιβάσιμες ψυχικές συγκρούσεις, με άλλα λόγια η ηθική συγκρούεται με τη φύση. Έτσι ενισχύει τη σφοδρότητα της ενόρμησης με αποτέλεσμα να απαιτείται αύξηση της ηθικής άμυνας. Αποκλείει την σωστή κυκλοφορία της ενέργειας στον ανθρώπινο οργανισμό. Αντιθέτως, η αυτορρύθμιση αποσύρει την ενέργεια από κάποια μη πραγματοποιήσιμη επιθυμία, μεταβιβάζοντάς την σε διαφορετικό στόχο ή σύντροφο. Συνεχώς εναλλασσόμενη μεταξύ καταστάσεων έντασης και χαλάρωσης, είναι συμβατή με όλες τις φυσικές λειτουργίες. Η ψυχική δομή που διαμορφώνεται από την ψυχαναγκαστική ηθική εργάζεται επιπόλαια και διέπεται από το ξένο προς το Εγώ «πρέπει». Η ρυθμιζόμενη σύμφωνα με τις αρχές της σεξουαλικής οικονομίας δομή εργάζεται με τρόπο ανάλογο με εκείνο με τον οποίο επιδιώκει τα σεξουαλικά ενδιαφέροντα, αντλώντας ενέργεια από τη μεγάλη ενεργειακή δεξαμενή της ζωής.
Ο γενετήσιος χαρακτήρας και ο νευρωτικός χαρακτήρας
Η λειτουργία της χαρακτηρολογικής θωράκισης στη σεξουαλική οικονομία του οργανισμού
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ Η ανάλυση του χαρακτήρα, Τόμος Α΄, εκδόσεις Ρέω, σσ. 268-291
1. Χαρακτήρας και σεξουαλική λίμναση
Ας στρέψουμε τώρα την προσοχή μας στα αίτια εξαιτίας των οποίων διαμορφώνεται ένας χαρακτήρας καθώς και στη λειτουργία του στην ενεργειακή οικονομία του οργανισμού.
Με τη μελέτη της δυναμικής λειτουργίας των χαρακτηρολογικών αντιδράσεων και με τη μελέτη της σκοπιμότητάς τους ανοίγει ο δρόμος για την απάντηση του πρώτου ερωτήματος: αποδεικνύεται ότι ο χαρακτήρας είναι, κατά κύριο λόγο, ένας ναρκισσιστικός αμυντικός μηχανισμός. Φαίνεται, λοιπόν, λογικό να δεχθούμε ότι εφόσον ο χαρακτήρας στην ουσία προστατεύει το Εγώ, μεταξύ των άλλων και κατά την ανάλυση, πρέπει να είναι εξαρχής ένας μηχανισμός απόκρουσης κινδύνου. Κάτι που προκύπτει και από την ανάλυση του χαρακτήρα των διαφόρων ασθενών από τις οποίες φαίνεται —αν ο αναλυτής καταφέρει να διεισδύσει στο τελευταίο στάδιο της ανάπτυξης του χαρακτήρα, δηλαδή στο οιδιπόδειο στάδιο— ότι ο χαρακτήρας διαπλάθεται αφενός υπό την απειλή των εξωτερικά προερχόμενων κινδύνων, και αφετέρου από τις πιεστικές απαιτήσεις του Εκείνο.
